కవితాంధ్ర

ఎత్తుకు పోతోంది మృత్యువు 
ఎనెన్నో మమతలు మధుగీతాలు 
ఎవరు ఈ లోకంలో చిరాయువు 
ఏమౌతావో చివరకు ఈ మమకారాలు 

ఒక కవి అస్తమిస్తే ఒక రవి అదృశ్య మైతే 
ఎంతగా విలపించాయో విరులు గిరులు తరులు ఝరులు 
ఎంతగా రోదించాయో వెన్నెల జలపాతాలు పారిజాతాలు

ఆనాడు ...
ఒక ప్రణయకవి సినారే ప్రభావించాలని 
ఎంత తపసు చేసినదో ఈ తెలుగు నేల 
ఆ మహనీయుడు ఇపుడేమైనాడని 
దుఖితమతియై రోదిస్తున్నది ఈ వేళ

ఏ ఇంద్ర సభకు అద్యక్షం వహించాలని ఈ లోకం వీడి 
హడావిడిగా వెళ్ళిపోయారో మన కర్పూర వసంతరాయలు 
ఏ కవులు రాయగలరు ఇంత అద్బుతంగా ఆధునికాంధ్ర కవిత్వం 
ఎవరు చేయగలరు కొనసాగించగలరు ఈ సంప్రదాయాలు ప్రయోగాలు

ఎంత అపురూపమో ఈ విశ్వంభర కావ్యం ఈ జ్ఞాన పీఠం 
ఇక వినబడునేమో మనకు సినారే కవితల మౌన పాఠం

ఎన్ని కావ్యాలు 
ఎన్ని గీతాలు 
ఎన్ని వేదికలు 
అంతటి ఆప్తుడు ఆత్మీయుడు 
ఆ వెన్నెల రేడు మనకిక లేడు

ఓ ప్రణయ కవీ ప్రజాకవీ మహాకవీ గీతా చార్యుడా !
ఎన్నటికి ఇది మరువలేని మరపురాని అనుబంధం 
ఎన్ని యుగాలైనా నీ జ్ఞాపకం ఇగిరి పోని గంధం 
2 
పల్లవి వెళ్లి పోయింది చరణాలను వీడి 
పరిమళం వెళ్లిపోయింది పాటను వీడి 
ప్రసూనం వెళ్లి పోయింది తోటను వీడి 

అక్షర మాత్రికుడు అద్రుశ్యమైనాడు 
అపురూప అక్షర శిల్పి అమరుడైనాడు 
ఏ దిక్కు లేదని పాట వెక్కివెక్కి ఏడుస్తోంది 
సినారే లేని చోట ఎలా ఉండాలని రోదిస్తోంది

ఓ సినారే !
ఇప్పుడు నువ్వు లేవు నీ పాట ఉంది 
నువ్వు చూపించిన పూబాట ఉంది 
ఆ బాటలోనే మా పయనం నీ మాటలే మా ప్రాణం 
నీ వున్న కాలంలో జీవించి ఉన్నామన్న 
ఆ అమృత భావనమే మాకు అపురూపం