వార్ధక్యం తలుపు తట్టిన వేళ

ఒక్క భావకవి
మాత్రమే అనుకొన్నాను
ఎందఱో కవులు
నాలో కొలువు దీరి ఉన్నారు
ఒక్క మనసే కదా
ఒత్తిళ్ళే కదా అనుకొన్నాను
ఓంకారం నేర్చుకొని
ఓం శాంతి అనుకున్నాను
హృదయం ఉదరం
నయనం కాలేయం
ఇలా అబ్బో ఎందఱో
కవిత్వం వల్లెవేస్తున్నారు
దిగంబర కవులై విప్లవ కవులై
గర్జిస్తున్నారు గాండ్రిస్తున్నారు
ఓషధులను పిలిపించి
కవి సమ్మేళనాలు
ఘన సన్మానాలు
గుట్టుగా జరిగి పోతున్నాయి
ఎన్నేళ్ళదో ఈ సాధన
కవిత్వం చిక్కబడుతోంది
దాతను నేనే, శ్రోతను నేనే
యమయాతన తలుపు తడుతోంది
తెర జారే దాకా తప్పదు మరి
ఈ చీకటి వెలుగుల విభావరి